DEĞER MİYDİ ÖĞRETMEN OLMAYA - 1.04.2009

21 kere okundu

Öğretmenlik yapmak istemiyorum arkadaş. Üçüncü sınıf bir toplumun çoğu üçüncü sınıf çocuklarına hiç hak etmedikleri halde sırf karşılığında para alıyorum diye öğretmenlik yapmak istemiyorum.

Okula başladığımda daha beş yaşımdaydım. Annem anlatır hep, abimi kaydettirmeye gittiğinde beni de götürmüş yanında. Ali Rıza isminde bir müdürümüz vardı o zamanlar, eşinin adının Emine olduğunu ki o da aynı okulda öğretmendi ve despot birisi olduğunu hatırlıyorum. Birkaç soru sormuş bana ve okula başlayacak kıvama geldiğime karar verip abimle birlikte benimde kaydımı yapmış. Günümüz çocuklarının anaokuluna başladığı yaştan yirmi yedi yaşıma kadar tam yirmi iki yıl geçirdim çeşitli okullarda. İyisi kötüsüyle, kadını erkeğiyle, beş para etmezinden adam gibi adamına kadar bir dolu öğretmenim oldu.

 İlkokul yıllarımda öyle korkardık ki öğretmenlerimizden ve öyle de severdik ki. Bizi dövmemesi için mi yoksa bize olan sevgisinin azalmasından korktuğumuz için mi bilinmez en yaramaz hallerimizi gizlerdik, çekine çekine yaşardık şimdiki çocukların yüzsüzlüğünün aksine.

 Ortaokul yıllarım çok hareketliydi, okul tarihinin beklide en yaramaz kuşağındandım.  Şenol, Özkan, Kadir, İsmet ve yaramazlıkları irili ufaklı bir dolu adam.  Her gün dayak yerdik, her gün birilerinin canını yakar birilerinin elini yorardık. Hiç itiraz etmezdik yediğimiz dayaklara, hiç karşı koymazdık öğretmenlerimize. Ki sevmezdik belki hepsini ama yine de öğretmenlerimizdi onlar. Geriye baktığımda pek çoğunun beş para etmez insanlar olduğunu görsem de ve hatta o zaman bile bazıları için bu apaçık görünür olsa da asla niye şu adam bizi döverken karşı koymadık diye bir duygu geçmedi aklımızdan, geçmezde üstelik. Kötü şeydir dayak atmak ya da dayak yemek. Hele körpe vücutlara uygulanan şiddet kadar hayvani bir şey yoktur bu dünyada. Ama öğretmenimizdi onlar bizim. Onlara karşı gelmek seçenek olmamıştı asla yetiştirilme tarzımızda, dünya görüşümüzde. Onlar öğretmenlerimizdi. Mustafa Ali Yazıcıoğlu vardı, Şahmeran Çuvalcı, Süleyman Sağıroğlu vardı. Şahsi kriterlerime göre beş para etmez insanlardı. Çok dayaklarını yedim ama hiçbirine karşı gelmek aklımın ucundan bile geçmedi.

 Liseyi Trabzon merkezde okudum, Endüstri Meslek Lisesi’nde. Büyüktüm arkadaşlarımdan, düz lisede ikinci sınıfa geçtiğim halde okulu bırakıp meslek lisesine geçmiştim. Rahattım, konuşkandım, girişkendim. Çekinmiyordum şiddet dışında hiçbir şeyden. Kavgalar olurdu okulda ya da okul civarında her gün. İt kopuk doluydu ortalık. Polis döverlerdi yaşıtım çocuklar, akla gelmeyecek eşkıyalıklar yaparlardı. Ama hangisi olursa olsun sokakta öğretmenini görünce kendine çeki düzen verir, üstünü başını düzeltmeye çalışırdı. İnsanlık vardı, en azından öğretmene karşı.

 Üniversite yıllarım çok keyifli sayılmazdı ama rahattım davranışlarım açısından. Ders çalışmazdım, ders asmazdım, öteye beriye bulaşmazdım. Hala saygılıydım öğretmenlerime karşı, içlerinde 100 almam gereken sınav kâğıdına 30 veren olduğu halde. Boktan bir dersten dolayı okulumu uzatacağımı bile bile beni bıraktıkları halde. Bu dersi ömrüm boyunca almayacağım ve vermeyeceğimi benden iyi bildikleri halde. Ama öğretmenlerimdi onlar, saygısızlık yapamazdım, arkadaşıma davranır gibi davranamazdım, arkadaşım değildi onlar her ne kadar bir dolu kez arkadaşmışız gibi davranmış olsalar da.

 İlk öğretmenliğimi Konya’da yaptım. Eğitime fazla önem vermeyen, tarımla uğraşan, tarladaki pancarını evladından önemli gören insanlardı. Çocuk okula gitmek yerine tarla sulamaya gitmeliydi. Zamanı kalırsa okula da gelirdi, kaçmıyordu ya okul. Saygılıydı öğrenciler içlerinde birkaç defo olsa da. Biz de çok iyi değildik zaten. Okulda despot dışarıda arkadaştık. Dört yılım geçti Konya’da, her fırsatta tayin istediğim dört yıl. Amaç İstanbul’a gelmekti, büyük şehir havasını koklamak ne kadar pis koktuğunu bile bile.

 Çok uzadı yazı, sıkıldım ben, başka bir zamanda pis kokulu İstanbul´da öğretmen olmak nasıl bir şey ondan bahsederim.

  • denemeler
    BEN OLMAZSAM BEN NA´PAMHAYAT DENEN DÜZMECEHEPSİ BENİM KABAHATİMKEŞKE OLSA AKŞAMBABANI EN SON NE ZAMAN GÖRDÜNSUÇLU PAZARTESİ ROCKET SCİENCE DAHA KÖTÜ OLAN GÜVE Mİ NAFTALİN Mİ SAVRUK BİR ÖZLEM KÖTÜ YÜZLÜ GAVUR, ÖLÜM KÜFÜR İMAN YOLUNDA ÖLÜ BİR BAHARince belli bardakGÜLDÜM GEÇTİMKIZIL ve BEYAZAKŞAM ERKEN İNER MAPHUSHANEYEBİR TEK ESKİ FOTOĞRAFLARI ALIYORUM YANIMABİR KUŞ UÇURDUM KANADI KIRIKKÜTAHYA´NIN PINARLARIRÜZGARA SEVDALI BULUTMAĞLUPTUR BU YOLDA GALİPKİLOLUK DİKMEN TADINDASİZİ KORKUTAN YERLERGAMZECİKGİTMEYEYDİNÇIKINIMDA YETERİNCE HÜZÜNBİR ŞARKI SÖYLERİM OTURUP AĞLARSINÖLÜME YÜRÜMEKSOLITARY MANADA VAPURU GEÇİYOR İÇİMDENBOKTAN BİR DURUMYAĞMUR YÜKLEDİN BANAÇORAPLARIM DA KAZAĞIM DA SİYAHKAFAMDA BİR HUNİHOŞ GELDİM ÜSTELİKSAHİBİNE ÖZELON ÜÇ MISRAYAZARIM ÜSTELİKALTI AYDA BİR CEZMİAYLAK RUHUMMEVSİM BALIKTAN YANASUCUKLU YUMURTA ve SEKSCEMAAT-İ MÜSLİMİNYAĞMUR YAĞAN HER ŞEHİR TRABZON´DURSEN BİLMEM NERESİNDESİN YOKLUĞUNUNKELEBEK ve SİMYAVOLTADAYIMMUHTEŞEM GATSTİBET YOLUNDA SIĞIRLARDAN AYRILMAKBİZ KİMİN YOLCUSUYUZKÖTÜNÜN ACIMASI YOKTURDENİZ’E TERK EDİN BENİVE YALANLARLA BAŞLAR YENİ YILKIRIK DALIN YAPRAĞI ERKEN SARARIRGÜNCEMDE KOCA BİR BOŞLUK ŞİMDİİSTANBUL BİR KEZ DAHA TRABZON OLMAKTADIRNE SÖYLESEN EKSİK KALIR SÖZALIR BAŞIMI GİDERİM ŞEHİRDENKİMSİN SENkimden gitsem sana çıkacak yolumsahi siz neredensiniztadını çıkartıyorum yokluğununkadınlargüzel yolne kadar yürüsen de varamazsın artıköldürmek insanlığın neresindeydihep o pazartesidenbilge olmak için yaratılmamışımeskiye dairsinferrarim olsa satardımHALDAN BİLMEZ DILOYLOYHA DEDİMMEVSİM NORMALLERİNE DÖNÜYORUM NİHAYETSAHİBİNE YAZILMIŞ MEKTUP
  • eleştiriler
  • şiirler
  • gezi yazıları
  • anılar